Biraz önce defterime şunları yazdım:"Sanki hayatın güzelliklerini lise son sınıfa kadar tüketmişim. Lise Son sınıfta başlayan çürüme pis bir koku yayıyor ve artık organın kesilmesi gerektiğini söylüyor. Zira bedende çürüklerden geriye pek bir şey kalmadı."
Eski defterlerimi karıştırdım birkaç karalama çizim buldum çöp adamın etli versiyonu olan çizimler o kadar tatlı geldi ki.. Ne ara bıraktım ne ara çizeyim bu anı dediğimde mesafe koydum defterle arama bilmiyorum.
Blogları hatırladım. Bir Rockunzel vardı.severdim yazılarını okumayı deftere yazmışım onunla ilgili birkaç satır. biraz önce baktım nete bulamadım. Sonra eskiden yazdığım yazıları, okunma sayılarını ve yorumları beklerken ki heyecanımı hatırladım. O his, belli belirsiz göründü bir yerde.
Okuduğum kitapları not almışım ama sadece isimlerini değil. O gün olan birkaç şeyi de yazmışım. Lisede bitirdiğim kitabı değiştirmek için okul kütüphanesine gidişimi hatırladım.
Bazı kitapları nasıl heyecanlı okuduğumu hatırlıyorum ama en son ne zaman o kadar heyecan duyarak kitap okudum hatırlamıyorum.
Radyo kanalları bile değişmiş sanki. Halbuki bildiğimiz hani her yerde çeken o radyo kanalını dinlerdim. Yeni aldığım telefonda radyo var-şükür-. İki gün önce, matematik çözerken radyo dinlediğim zamanlarda ki hazzı duymak için yine radyo dinledim matematik çözerken. Aynısı olmadı.
Geçmişe fazla özlem duyuyorum. Eskiden bunları yapmaktan zevk alırdım. Hatırladığım belli belirsiz kokusu geliyor o mutlulukların. Ama şimdi beni ne mutlu eder bilmiyorum. Büyümek böyle bir şey mi? İnsanlar aslında liseye, ya da oradaki arkadaşlarına değil o hislere mutluluklara özlem duyuyor bence. Şahsen liseyi düşününce arkadaşlarım değil bu güzel anlar geliyor aklıma. bir de üzüntü duyduğum anlar. Sanırım o zaman arkadaş olduğum insanlara haksızlık ediyorum. Ama şimdi hiçbirini hayatıma dahil etmiyorsam etmek istemiyorsam demek ki sadece o zaman iyi geliyorduk birbirimize.
Neden inatla yıllardır bloga yazmaya devam etmeye çalışıyorum neden bloglar aleminde kendime bir yer edinmeye çalışıyorum anlamadım. Hayır aslında anladım tamamen geçmişe özlem ya da geçmişteki mutluluklara.
Klişe ve bunu yazmak içimde bir miktar tiksintinin kabarmasına neden oluyor ama geçmiş geçmiştir. Yoluma bakmam lazım. Dört senedir kayıp olduğumu düşünürsem belki de yeni yolumda eski haritaları kullanarak yeni bir şeyler keşfedebilirim. Umarım güzel şeyler.
