Şu sıralar burada olmayı daha çok özlüyorum.

 Şu sıralar burada olmayı daha çok özlüyorum.  Yaşdığım şeyleri düşünürken heyecanla buraya yazmayı beklediğim zamanları özledim. Bir de toparlanma çalışmalarım somut bir görüntü kazanmaya başladı ve buraya bir şeyler tıkırdatmanın bu çabalarıma katkıda bulunacağını düşünüyorum. Devamı gelir gelmez bilmem.  Ben son birkaç ayımı özetleyeyim 

Kuzenimle üniversite sınavına hazırlanmaya başladık. Bilgisayar mühendisliğine niyet aldık. En son lise 1 de fen dersi görmüş yeni mezun iki 25 li olarak bir yerde yürek yedik muhtemelen ama hayırlısı. 

Kütüphanede çalşıyoruz. Ve ben kendimi dehşet derecesinde dışlanmış hissediyorum. Hissediyordum. Şimdi orada bri yerde bir şey hissettiğimi seziyorum daha ziyade. Orada bu duygunun var olduğunu biliyorum ama biraz görmezden geliyorum. 

Nihayet bir proje aracılığıyla uygun fiyatlı bir psikolojik danışmanlık almaya başladım. Yolu yarıladık. Ama ne kadar yol aldım bilmiyorum. Bizimkilere bu konuda yalan söyledim. Görüşmeler online ve bu danışmanlık işinin bir alt dönemimin zorunlu staj ödevi olduğunu söyledim. Sanırım benim için bu kadar iyi düşünen çabalayan ve bana iyi davranan insanların danışmanlık hizmeti alacak kadar kötü hissettiğimi bilmesi hoşuma gitmez.  Benimki de laf. Sanki danışmanlık almak kötü bir şey. Kötü bir şey değil ama bana ortada ciddi bir durum varmış gibi düşündürüyor. Yine de en azından etrafıma bakmaktan ziyade etrafımı biraz biraz görmeye başladığımı fark ediyorum. Bu iyi bir şey. Tabii süreklilik kazanmalıyım. 

Geleceğin belirsizliği, kendim kaçmak isterken olur da kaçarsam arkamda kalanların aynı şeyleri bu sefer bensiz yaşayacak olduğunu düşünmek çok sinir bozucu. Çok. 

Bu kadar. Daha hasret gideririz. Nehir gibi akıp rüzgar gibi uçun.