Yarın 10 aydır hazırlandığımız sınavın ilk oturumu var. İlk oturum değil ama ikinci oturum korkutuyor doğruya doğru. çünkü netim yok gibi bir şey. neyse.utancımı buraya da döktüğüme göre bu sıralar hayatıma aldığım kabullenişe benzeyen bir dinginlikten bahsedebilirim. Hayatım boyunca hangi sınava hazırlanırsam hazırlanayım( ÖSYM sınavları şimdi düşününce) hep sonrası için kaygım olurdu. Hala var. ama alternatiflerim var. onlarda olmazsa diye düşünüyorum. sanırım evet üzücü,yıpratıcı kendimi havasız odalara kaç günlük pijamalara terk etmeye değebilecek bir üzüntü ama. AAMAA şu  sıralar bu sürece sürüklenmek istemediğimi fark ediyorum. Psk Dan. Hanımefendicimle duygular ve ihtiyaçlar üstüne konuşuyoruz bir süredir. Daha ziyade İhtiyaçlar. İnsan gerçek ihtiyaçlarının farkına varamayınca sonu olmayan bir deliği düşüyor. o düşme hissine hiç alışılmıyor ve bu düşme hissi beraberinde bazı ruhsal sıkıntıları ya da iyilik halinin düşüşünü getiriyor. Olmak istediğim ben kim? Ben gerçek anlamda kendimi nasıl biri olarak düşünürken ve ne ile uğraşırken ciddi bir doyum sağlıyorum? Bu sorularımın cevaplarının üstüne gidicem. Buraya yazdığım bu yazı kendimle imzaladığım bir sözleşmem olsun. Artık her insanın kendisine asgari düzeyde duyması gereken sevgi ve saygıyı kendime sağlıycam. hak etmek diye bir şey yok. Diğer insanların sevgi ve saygısı hak ediliyor olabilir ama bunların hepsinin bir sandığa konulduğunu düşünürsek kendimize duyduğumuz sevgi saygı da o kilitli sandığın anahtarı. Kilitli bir sandığa başkasının sevgi ve saygısını koyamazsın. Varsın içi boş kalsın. ama içi boş sandık havalandırılmadığından rutubet kapmasın. 

Kulağımda çalmaya başlayan, ne alaka kaldı biraz ama olsun.