O
Dün hafif ağlak bir yüzleşme yaşadım. Bana öyle gelmiş. Ve hep denk gelmiş. Niye benim yanima oturmuyorsunuz hep onun yanı doluyken benim yanıma oturuyorsunuz diye sordum. Çocukça olduğunu bilerek. O hep onları görünce burası boş diye gösteriyormuş. Ben ders çalışıyormuşum o sırada. E sen ders calışıyor oluyorsun diyince dışarı çıkarken beni çağırmıyorsunuz da diyemedim. Hadi siz ders çalışıyorum diye düşündünüz. Ben onunla ayni anda mola veriyorum ve o bunu biliyor. O niye demiyor? Çok kötü hissediyorum ama bu seferki reddedilmişlik hissi kadar ağır değil. Daha ziyade utanç. Evet eskisi kadar kötü değilim ama yeni bir kötülüğüm var artık.
Yıldım be.
Hımm bu konular hep böyle "şey" konular olmuştur benim için. Sonra anladım ki olay çok çok sonraları netleşiyor. Yani üniversite işleri bitip ne zamanki durağanlaşan bir döneme giriyorsun, işin oluyor vs. o zaman sıra geliyor ciddi şeylere. O zaman da tabi heyecan kalmıyor eskidenki gibi. Basit gelebilir belki bu diyeceğim; ama bu duruma hayat tecrübesi diye bakıp devam etmek lazım. Bazı şeylerin yeri ve zamanı var, deyip de geçebiliriz aynı zaman. Çok şey denebilir. 😊 Tek bildiğim; hayat bazen yanıltıyor ve öyle öğretiyor aslında bazı kıymetli heyecanları kimin için saklaman gerektiğini. Sabır diyelim.
YanıtlaSilBu sene hep bunu söyledim kendime: buradan çıkartmam gereken ciddi bir hayat dersi var. Çok yorucu be sevgili Blogger. İnsanlar böyle böyle olgunlaşıyorlar demek ki. Heyecansa içimde uzun süredir hissetmediğim güzel bir his. Güzel heyecanlar için sabır sabır ya sabır...
Silİlerleyen yıllarda anımsadığında gülüp nelere üzülmüşüm diyeceksin demek isterdim ama büyük olasılıkla bunları hatırlamayacaksın bile. İki kızım üniversite bitirdiler, ve ikisi de benzer şeylerden dertlendiler. Büyük kızım Myna'ya hatırlatayım dedim de o hatırlayıncaya kadar kafamdaki beyaz saçlar iki katına çıktı :DDD
YanıtlaSilHatırlamamayı va hatırlasam da ne kadar saçma şeylermiş demeyi o kadar çok istiyorum ki 😂
YanıtlaSil